1. Apostoł Paweł nauczał, że wdzięczności można się nauczyć (Flp 4:11). Moje poczucie zadowolenia zbudowane jest na pewności, że Wszechmogący Bóg, który jest moim miłującym Ojcem, wie co jest dla mnie najlepsze. Bóg pozwolił na wszystko, co się wydarzyło w moim życiu. Muszę nauczyć się myśleć o okolicznościach jako o Jego błogosławieństwach, a nie przekleństwie, które mnie spotkało.

2. Niezależnie od okoliczności, Bóg zawsze da mi siłę, abym był posłuszny wezwaniu apostoła Pawła. Da mi zawsze łaskę, abym był wdzięczny za wszystko. Jeśli doświadczam braku wdzięczności powinienem odwrócić swój wzrok od okoliczności i skupić się na Chrystusie. Ten krok pozwoli Duchowi Świętemu zmieniać mnie, kontynuować Jego uświęcające dzieło czyniące mnie bardziej podobnego do Syna Bożego.

Pan hojnie udziela miłosierdzia temu, kto uczciwie przyznaje się do swoich upadków, nie obwiniając za swoje grzechy nikogo poza samym sobą.

Jedno z najkrótszych, ale i najbardziej zapadających w pamięć kazań jakie kiedykolwiek usłyszałem, zostało mi przekazane przez bezdomnego człowieka. Zatrzymałem swój samochód przed sklepem, aby napić się kawy. Gdy wysiadłem z samochodu, podeszła do mnie ubrudzona kobieta. „Proszę pana. Nie chcę panu przeszkadzać, ale czy mógłby mi pan pomóc?” – zapytała. Wskazując na swojego męża, który przeszukiwał pobliski śmietnik, prosiła, abym kupił im coś do jedzenia.