W ostatni weekend została mi darowana łaska przebywania wśród ludzi, którzy od zawsze są dla mnie nie tylko ogromnym błogosławieństwem, pomocą, zachętą ale i rzeczywistym przykładem – używając purytańskiej nomenklatury – „ustanowienia królestwa Chrystusowego w ich domu” poprzez wzajemną troskę, miłość, pokorę i bojaźń Bożą. Jestem wdzięczny bo ten wyjazd był odpowiedzią na moją modlitwę, o której opowiem ci w innym czasie.

C. S. Lewis ma kilka dobrych rad:

„Jeśli wszyscy mamy zostać zniszczeni przez bombę atomową, niech ta bomba, gdy nadejdzie, zastanie nas robiących rozsądne i ludzkie rzeczy - modlących się, pracujących, uczących, czytających, słuchających muzyki, kąpiących dzieci, grających w tenisa, rozmawiających z przyjaciółmi przy kuflu i grze w rzutki - a nie skulonych jak przestraszone owce i myślących o bombach. Mogą one zniszczyć nasze ciała (równie dobrze może to zrobić bakteria), ale nie muszą zdominować naszych umysłów". ("On Living in an Atomic Age")

Pan Jezus nie miał czegoś co dzisiaj nazwalibyśmy „popularną służbą”.

Jego działalność trwała zaledwie 3 lata, a rozpoczął służbę po trzydziestce. Wcześniej prowadził zwykłe, normalne życie. Pracował, trudził się, oddawał chwałę Bogu w rzeczach, na które my na co dzień nie zwracamy nawet uwagi. 30 lat prostego życia, bez żadnych cudów, wielkich świadectw, a jednak … proste i ciche życie w obecności Ojca Niebiańskiego.

Dla Jezusa nie sukces był najważniejszy. Było nim posłuszeństwo. On przyszedł wypełnić wolę Ojca. I wypełnił ją całkowicie i doskonale. Był skupiony i skoncentrowany na jednym celu – chwale Boga Ojca.

Czego uczy mnie życie Chrystusa? Czy nie pokazuje mi, że każda chwila, którą poświęcam na uwielbieniu Boga, nigdy nie jest czasem zmarnowanym?

Jako chrześcijanie różnimy się od ludzi niewierzących. A przynajmniej powinniśmy. Uwielbiam określenie sformułowane przez ojca Joela Beeke, który stwierdził kiedyś, że jedną z podstawowych różnic pomiędzy chrześcijaninem a niechrześcijaninem, jest to, że ten pierwszy ma dokąd uciekać. Tak, mamy Ojca, który jest naszym Schronieniem w każdym czasie. Opiekunem, Towarzyszem naszej wędrówki i Stróżem naszych dusz. To pocieszenie w tym chorym świecie.

Czy istnieje jakaś cecha charakteru bardziej wstrętna niż duma i cenniejsza niż pokora? Czy jest inna zaleta, którą tak bardzo cenimy w innych i której brak w sobie tak łatwo usprawiedliwiamy?

Prawdziwie, duma jest głównym grzechem, a pokora najwyższą cnotą. Chrześcijanin jest tym, który znajduje radość z faktu, że Duch Święty uśmierca dumę i ożywia piękno pokory.

Oto 10 pewnych oznak wzrostu w pokorze.