Myśl,
że Bóg robi, to co chce, a to co On robi jest prawdziwe i słuszne, ponieważ On
to robi, jest podstawą zrozumienia wszystkiego w Biblii, wliczając w to
doktrynę o wybraniu.
W szerokim sensie, wybranie odnosi się do faktu, że Bóg wybiera (decyduje) robić wszystko co robi w sposób, który uznaje za stosowny. Gdy On działa, robi to tylko dlatego, że On decyduje by działać sposób celowy i niezależny. Zgodnie z własną naturą, z uprzednio powziętym planem, według własnego upodobania, On decyduje robić to, czego zapragnie, bez nacisku czy ograniczeń ani żadnego zewnętrznego wpływu.
Myśl ta przewija się przez
Biblię wielokrotnie. W akcie stworzenia Bóg stworzył dokładnie to, co zamierzał
stworzyć, w sposób, w jaki chciał to zrobić (Rodz.1:31). I od czasu stworzenia, On suwerennie zaplanował i
dopuścił wszystko w historii ludzkości w celu zrealizowania planu Odkupienia,
który uprzednio zamierzył (Iz.25:1; 46:10; 55:11; Rzym.9:17; Ef.3:8-11).
W Starym Testamencie
wybrał dla siebie naród. Ze wszystkich narodów świata, On wybrał Izrael (Powt.
7;6; 14:2, Ps.105:43;135:4). Wybrał Izraelitów nie dlatego, że byli lepsi lub
bardziej godni niż inne narody, ale po prostu dla tego, że chciał ich wybrać.
Słowami Richarda Wolfa: "Jakie to dziwne, że Bóg wybrał Żydów". Mogło
to wydawać się dziwne, ale tak samo dziwne byłoby w przypadku każdego innego
narodu, który Bóg by wybrał. Bóg wybiera kogo wybiera dla sobie tylko znanych
celów.
Naród
Izraela nie był jedynym podmiotem Bożego wybrania w Piśmie Świętym. W
Nowym Testamencie Jezus Chrystus jest nazwany "Moim Wybranym"
(Łuk.9:35). Święte anioły również są nazywane "wybranymi aniołami" (1
Tym. 5:21). A wierzący w Nowym
Testamencie są określani jako "Boży wybrani" (Kol.3:12; 1 Kor.1:27; 2
Tes.2:13; 2 Tym.2:10; Tyt.1:1, 1 P 1:1, 2:9; 5:13; Obj. 17:14), w takim
znaczeniu, że kościół jest społecznością tych, którzy zostali wybrani (Ef.1:4).
Gdy
Jezus powiedział swoim uczniom: "Nie wy mnie wybraliście, ale ja was
wybrałem" (Jan.15:16), podkreślał właśnie tę prawdę. Nowy
Testament stale ją powtarza w wielu fragmentach. W Dziejach 14:48b zbawienie opisane jest tymi słowami: "a uwierzyli
wszyscy, którzy byli przeznaczeni do życia wiecznego".
Efezjan
1:4-6 zauważa, że Bóg: "nas wybrał w nim (Chrystusie) przed założeniem
świata, abyśmy byli święci i nienaganni przed jego obliczem w miłości.
Przeznaczył nas dla siebie, ku usynowieniu przez Jezusa Chrystusa, według
upodobania swojej woli; dla uwielbienia chwały swojej łaski, którą obdarzył nas
w Umiłowanym."
W
listach do Tesaloniczan, Paweł przypomina swoim czytelnikom, że wie o ich
wybraniu przez Boga (1 Tes.1:4) i że jest wdzięczny za nich
ponieważ "Bóg od początku wybrał was do zbawienia"(2 Tes.2:13). Słowo
Boże jest jasne: wierzący są tymi, których Bóg wybrał do zbawienia przed
założeniem świata.
Uprzednia
wiedza, do której odnosi się Piotr (1 P 1:2) nie powinna być mylona ze zwykłym
przewidywaniem. Niektórzy uczą takiego spojrzenia
twierdząc, że Bóg, w minionej wieczności, spojrzał w nadchodzące wydarzenia by
zobaczyć, kto odpowie na jego wezwanie i wtedy wybrał swoich odkupionych na
podstawie ich odpowiedzi.
Takie
wytłumaczenie podporządkowuje Bożą decyzję decyzji człowieka i udziela
człowiekowi takiego stopnia suwerenności jaka przynależy jedynie Bogu. Przedstawia
Boga jako tego, który jest bierny i wybierany przez człowieka, zamiast tego,
który czynnie wybiera. Ponadto, błędnie rozumie sposób w jaki Piotr używa
terminu przedwiedza. W 1 Piotra 1:20, apostoł
używa czasownikowej formy tego słowa, prognosis w grece, odnosząc się do
Chrystusa.
W
takim wypadku, koncept "przedwiedzy" z pewnością zawiera w
sobie myśl o celowym wyborze. Rozsądnym jest więc, by dojść do wniosku, że to
samo dotyczy się innych fragmentów, w których Piotr stosuje słowo prognosis do
wierzących (1 P 1:2).
Dziewiąty
rozdział listu do Rzymian również powtarza Boże zamysły zawarte w wybraniu. Tutaj
Boże wybranie jest jasno przedstawione w odniesieniu do Jego zbawczej miłości
do Jakuba (i jego potomków) w przeciwieństwie do Ezawa (i jego rodu). Bóg
wybrał Jakuba ponad Ezawem nie z powodu tego, co Jakub i Ezaw zrobili, lecz
wskutek swojej własnej i nieprzymuszonej, suwerennej woli. Tym, którzy mogą
zaprotestować "To niesprawiedliwe!" Paweł zwyczajnie zadaje pytanie
"Człowieku! Kim ty jesteś, że
prowadzisz spór z Bogiem?" (w.20).
Można
by przytoczyć tutaj wiele fragmentów Pisma. Jednak,
pomimo prostoty przekazu Bożego Słowa ludzie mają ciągle trudność z
zaakceptowaniem doktryny o Bożym wybraniu. Powodem
jest ponownie to, że pozwalają aby ich z góry przyjęte wyobrażenia na temat Bożego
działania (oparte na ludzkim pojmowaniu sprawiedliwości) wzięło górę nad prawdą
o Jego suwerenności, która jest przedstawiona w Biblii.
Szczerze
mówiąc, jedynym powodem wiary w wybranie jest fakt, że jest ono wyraźnie
przedstawione na kartach Pisma Świętego. Żaden człowiek ani
komitet złożony z ludzi nie zapoczątkował tej doktryny. Podobnie jest w
przypadku doktryny o wiecznym potępieniu, która przeciwstawia się skłonnościom
cielesnego umysłu. Jest ona wstrętna odczuciom nieodrodzonego serca. Tak jak doktryna o Trójcy Świętej i cudownych narodzinach
Zbawiciela, prawda o wybraniu musi być przyjęta z prostą i niekwestionowaną
wiarą, ponieważ została objawiona przez Boga.
Słowo
Boże przedstawia Boga jako nadzorcę i dysponenta wszelkich stworzeń (Dan.4:35,
Iz.45:7; Tr.3:38), Najwyższego (Ps.47:2; 83:18), władcę nieba i ziemi
(Rodz.14:19; Iz.43:13) i Tego, przeciwko, któremu nikt nie może się ostać
(2 Kron.20:6; Job:10;Iz.43:13). On jest wszechmocnym,
który wykonuje swe dzieła zgodnie z postanowieniem swojej woli (Ef.1:11;
Iz.14:27; Obj.19:6) oraz niebiańskim Garncarzem, który kształtuje człowieka
według Swojej dobrej woli (Rz.9:18-22). Krótko
mówiąc, On decyduje i determinuje przeznaczenie każdego człowieka, On ma pod
kontrolą każdy szczegół życia pojedynczego istnienia (Przys.16:9; 19:21; 21:1,
Rodz.3:21-22; 14:8; Ezdr. 1:1, Dan.1:9; Jak.4:15) – co, innymi słowy, znaczy
"On jest Bogiem."
Steven Lawson
Źródło:
https://www.ligonier.org/blog/what-doctrine-divine-election
Tłumaczyła: Katarzyna Lewandowska