Jak odzyskać utraconą moc?

To my chrześcijanie stanowimy Kościół i cokolwiek czynimy, czyni Kościół. Dlatego sprawa Kościoła jest osobistą sprawą każdego z nas. Aby postąpić krok naprzód, musimy zacząć od siebie.

Aby odzyskać utraconą moc, Kościół musi zobaczyć niebo otwarte i ujrzeć Boga chwały.

Przede wszystkim musimy odrzucić nasze grzechy. Przeświadczenie, że świętego Boga nie mogą poznać ludzie będący w pętach zła, nie jest w religii chrześcijańskiej niczym nowym.

Po drugie, musimy w wierze poświęcić całe swe życie Jezusowi. Musimy wolitywnie i emocjonalnie związać się z Nim i być Mu posłusznym we wszystkich sprawach. To zobowiązuje nas do respektowania Jego nakazów, niesienia swego krzyża oraz do miłowania Boga i bliźniego.

Po trzecie, musimy umrzeć dla grzechu i żyć dla Boga, co musi być poprzedzone całkowitym otwarciem na działanie Ducha Świętego. Musimy także przestrzegać samodyscypliny niezbędnej do tego, aby chodzić w Duchu Świętym i zdusić w sobie pożądliwość ciała.

Po czwarte, musimy śmiało odrzucić błahe wartości tego upadłego świata i odciąć się w duchu od wszystkiego na co niewierzący nastrajają swe serca.

Bóg jest Osobą i gdy przygotujemy nasze serca to ten cud może być poznany poprzez coraz bliższą z Nim znajomość. Być może, pod wpływem światła emanującego z Pisma Świętego i przeobrażającego nasze życie wewnętrzne przyjdzie nam zmienić nasze dotychczasowe przekonania o Bogu i zaprotestować przeciwko powierzchowności wielu poglądów uchodzących dziś za chrześcijańskie.

Możemy przez to na jakiś czas utracić przyjaciół i zostać okrzyczanymi za usiłujących być „bardziej papieskimi od papieża”, lecz nikt, kogo odstraszają takie konsekwencje nie jest godzien Królestwa Boga.

Po piąte, w miarę tego jak nasze poznanie Boga będzie coraz pełniejsze, powinniśmy służyć coraz większą pomocą naszym bliźnim. Święta wiedza nie została nam dana, abyśmy smakowali jej sami. Im lepiej będziemy znać Boga, tym większe będzie w nas pragnienie przełożenia nowo odkrytej wiedzy na czyny miłosierdzia zwrócone ku cierpiącym bliźnim.

Gdy ktoś jest namaszczony olejkiem, jego zapach roznosić się będzie wszędzie. Tak samo wszelka pogłębiona wiedza o Bogu wkrótce zacznie oddziaływać na chrześcijan żyjących obok nas. Dzielenie się coraz intensywniejszym w nas światłem wiedzy powinniśmy poczytywać za obowiązek.

Cel ten najpełniej możemy realizować, gdy w centrum naszego życia i działania mamy stale majestat Boga. Nie tylko nasze prywatne modlitwy powinny być wypełnione Bogiem, lecz także nasze śpiewanie, dawanie świadectwa, głoszenie kazań i pisanie powinno się ogniskować wokół naszego Przenajświętszego Pana i wychwalać Jego dostojeństwo i moc.

Po prawicy Boga Ojca zasiada otoczony chwałą Syn Człowieczy, który godnie reprezentuje nas w niebie. My zaś zostawieni jesteśmy na chwilę wśród ludzi. Bądźmy zatem Jego godnymi posłami.

A.W. Tozer