Czy Bóg wymaga ode mnie Dziesięciny?

Dwa rodzaje dawania są systematycznie nauczane przez całe Pismo Święte: dawanie rządowi (zawsze obowiązkowe) i dawanie Bogu (zawsze dobrowolne).

Niektórzy w sposób znaczący pogmatwali to zagadnienie, nie rozumiejąc natury starotestamentowej dziesięciny. Dziesięcina nie była przede wszystkim darem dla Boga, ale podatkiem na finansowanie budżetu państwa izraelskiego.

Ponieważ Izrael był teokracją, kapłani Lewiccy stanowili jego rząd cywilny. A więc lewicka dziesięcina (Kpł 27:30-33) była prekursorem dzisiejszego podatku dochodowego, a druga roczna dziesięcina była wymagana przez Boga dla sfinansowania święta (Pwt 14:22-29). Mniejsze podatki były nałożone na ludzi przez prawo (Kpł 19:9-10; Wyj 23:10-11). Tak więc wymagane dawanie nie zawierało się w 10 procentach, ale w ponad 20 procentach. Wszystkie te pieniądze były wykorzystywane dla funkcjonowania narodu.

Całe dawanie oddzielone od obowiązku względem państwa, zawsze było dobrowolne (zob. Wy 25:2; 1 Krn 29:9). Każda osoba dawała zgodnie z tym co było w jej sercu; nie określono procentu ani kwoty.

Wierzący Nowego Testamentu nigdy nie otrzymali polecenia względem dziesięciny. Ewangelia Mateusza 22:15-22 i List do Rzymian 13:1-7 mówią nam tylko o wymaganym płaceniu podatku. Co ciekawe, obecnie w Ameryce oddajemy pomiędzy 20 a 30 procent naszego dochodu państwu – jest to bardzo podobne do omawianego modelu teokracji Izraela.

Wskazówkę dotycząca dawania dla Boga i Jego dzieła znajdziemy w 2 Liście do Koryntian 9:6-7: „Lecz mówię: Kto skąpo sieje, skąpo też żąć będzie, a kto sieje obficie, obficie też żąć będzie. Każdy jak postanowił w swym sercu, tak niech zrobi, nie z żalem ani z przymusu, gdyż radosnego dawcę Bóg miłuje”.

John MacArthur