Jezus Chrystus, jak i Jego Ojciec, mieli zupełną kontrolę nad tym co wydarzyło się w dniu, w którym grzesznicy „rękami bezbożnych”, nie widząc o tym, wypełnili postanowienia Boże i przybili do krzyża naszego Zbawiciela.

Purytanin Richard Sibbes naucza, że przyglądanie się roli Ducha w zapieczętowaniu duszy wierzącego jest jak badanie Jego dzieła w osobistym zapewnieniu wiary. Zapieczętowanie Duchem postrzegał jako dwie odrębne rzeczy. Rozróżniał pomiędzy urzędem, czyli funkcjami Ducha jako pieczęci danej grzesznikowi przy jego odrodzeniu, a dziełem Ducha w odciskaniu tej pieczęci w świadomości wierzącego.

Jezus nazywa swoimi owcami tych, w których sercach jest miejsce na prawdę: „Owce moje głosu mojego słuchają i Ja znam je, a one idą za mną” (J 10:27). Po tym poznajemy, że jesteśmy jego owcami, że słuchamy jego głosu. Wiemy, że jesteśmy jego owcami, jeśli w naszych sercach jest ukształtowane przez prawdę miejsce na Jego słowa i jeśli z radością przyjmujemy to co On mówi.

Apostoł Piotr pod koniec swojego życia napisał: "Byli też fałszywi prorocy wśród ludu, jak i wśród was będą fałszywi nauczyciele, którzy potajemnie wprowadzą herezje zatracenia, wypierając się Pana, który ich odkupił, i sprowadzą na siebie rychłą zgubę" (2 P 2:1).

Paweł skierował podobne słowa ostrzeżenia do starszych kościoła w Efezie: "Gdyż wiem, że po moim odejściu wejdą między was wilki drapieżne, które nie będą oszczędzać stada. Także spośród was samych powstaną ludzie mówiący [rzeczy] przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie, pamiętając, że przez trzy lata we dnie i w nocy nie przestawałem ze łzami napominać każdego [z was]" (Dz 20:29-31).

Marcin Luter wielce się zmagał usiłując dojrzeć relację pomiędzy Bożą suwerennością a ludzką wolną wolą i grzechem. To spod pióra Lutra pochodzi jedna z największych książek jaka kiedykolwiek została napisana w tym temacie, „O niewolnej woli”. Kiedy Luter zmagał się z tym problemem, szczególnie borykał się ze starotestamentowymi fragmentami, w których czytamy o tym, że Bóg zatwardził serce faraona (Wj 4:21, 7:3-4, 13-14, 22-23, 8:15, 19, 30-32; 9:27-10: 2; 10:16-20, 24-28).

Dwie rzeczy wskazują na to, że upamiętanie się jest wewnętrzną przemianą umysłu i serca, a nie tylko żalem za grzechy bądź poprawą postępowania.

Pierwszą z nich jest sam termin „upamiętać się” (gr. metanoeo), złożony z dwóch członów: meta oraz noeo. Drugi człon (noeo) odnosi się do umysłu oraz myślenia, postrzegania, skłonności i zamierzeń człowieka. Z kolei pierwszy człon (meta) jest przedrostkiem oznaczającym ruch lub przemianę.

Kościół Katolicki naucza, że katolicy muszą wyznawać wszystkie swoje grzechy ciężkie kapłanowi w sakramencie pokuty. Kościół Katolicki mówi, że obowiązek ten wynika z prawnej władzy kapłaństwa. Kościół Katolicki twierdzi, że Chrystus dał tę moc kapłanom, gdy ukazał się apostołom, tchnął na nich i powiedział: „A to powiedziawszy, tchnął na nich i powiedział: Weźcie Ducha Świętego. Komukolwiek przebaczycie grzechy, są im przebaczone, a komukolwiek zatrzymacie, są im zatrzymane”, (J 20:22-23) Kościół Katolicki twierdzi, że sakrament pokuty jest właściwym zastosowaniem tej władzy, którą Pan dał kapłanom (osądzania i przebaczania).

„Nie boi się złej wieści, serce jego jest mocne, ufa Panu” (Ps 112:7)

Niepewność jest straszna. Gdy będąc z dala od domu, nie mamy z niego żadnych wiadomości, skłonni jesteśmy się martwić i nie dajemy się przekonać, że brak wiadomości jest dobrą wiadomością.