"Wyroczki", "Pan mi powiedział" a biblijna interpretacja

Rozmawiając w ostatnim czasie z pewnym młodym bratem, zobaczyłem wyraźnie jak wielkie spustoszenie sieje w życiu wierzących niewłaściwe zrozumienie prawidłowej interpretacji Słowa Bożego. Nauczanie i kaznodziejstwo w naszym kraju nie jest w większości kierowane przez „zdrową" hermeneutykę. Dlatego wielu ludzi głosi, że: „Duch mi mówi, że takie jest znaczenie tego tekstu", albo "Pan mi pokazał, tudzież powiedział...". 

Za każdym razem kiedy słyszycie takie teksty, powinniście zapytać: „Gdzie to jest napisane w Biblii?". Skąd mamy mieć pewność, że to Duch Święty powiedział, a nie duch fałszu odwodzący nas od prawdy? Kiedy ostatnio słyszałem pewnego charyzmatyka stwierdzającego, że „prowadzenie przez Ducha Świętego, a prowadzenie przez Biblię" to dwie różne rzeczy, zdałem sobie sprawę jak wielką tragedią jest brak właściwego zrozumienia Biblii. 

Martyn Lloyd-Jones rozważając 2 rozdział Listu do Rzymian napisał:

Pozwólcie, że poczynię ogólną uwagę odnośnie interpretacji Pisma. Jeśli nigdy przedtem nie spotkaliśmy się z ilustracją takiego błędu, to z pewnością mamy tutaj przykład owego strasznego niebezpieczeństwa wyciągania wersetu z kontekstu i budowania na nim doktryny. Ludzie bardzo lubią to robić. Wyciągania fragmentu Pisma z jego kontekstu jest według mnie bardzo złą praktyką. Jeśli uczynicie to z tym wersetem i wyrwiecie werset szósty – „Który odda każdemu według uczynków jego” – a potem popatrzycie nań poza jego kontekstem, bardzo szybko będziecie mogli dojść do fałszywego wniosku, że usprawiedliwienie jest jednak możliwe z uczynków.

Widzicie, sposobem, aby się przed tym uchronić jest to, co robimy, czyli upewniamy się, że każdy werset rozważany jest w kontekście i nie jest go pozbawiany. Dlatego też wydaje mi się, iż powinniśmy się zgodzić z tym, że tak zwane „Pudełka Obietnic” (autor odnosi się do praktyki umieszczania zwitków z pojedynczymi wersetami zawierającymi obietnice z Pisma w jakimś pudełku, z którego uczestnicy spotkania wyciągają dla siebie po jednym. Są to tzw. Wyroczki) są całkowicie niebiblijne. Nie tylko mogą wprowadzić w błąd, wprowadzić element przypadku, czy magii niemalże, ale posługiwanie się nimi jest nadużywaniem Pisma. Nigdy nie wolno nam izolować twierdzeń Biblii od ich kontekstu.

Jest to praktyka zwana po łacinie Sortes biblicae (dosłownie wybór losowy). Ta praktyka była popularna szczególnie wśród osiemnastowiecznych i dziewiętnastowiecznych pietystów (protestantów, którzy słusznie postrzegali osobistą relację z Bogiem jako najwyższy priorytet w życiu; jednak momentami posuwali się do skrajności, starając się żyć zgodnie z Bożą wolą przez wszystkie czynności/decyzje itd. dnia codziennego). W chwilach niepewności, ci ludzie zamykali oczy, otwierali Biblię na chybił trafił, kładli palec na stronie z ufnością i wiarą, że znajdą wskazówkę lub odpowiedź, której właśnie potrzebują.

Ogólnie rzecz ujmując możemy powiedzieć, że jeśli masz problem ze zrozumieniem jakiegoś tekstu, kontekst jako taki będzie najlepszym przewodnikiem pomagającym w jego wyjaśnieniu – znacznie ważniejszym niż znajomość greki, hebrajskiego lub czegoś w tym rodzaju. Kontekst jest najlepszą możliwą pomocą przy wyjaśnianiu każdego tekstu Pisma, ludzie piszący je, byli ludźmi oświeconymi i używanymi przez Ducha Bożego, posiadali tematy, o których pisali i które rozwijali; ich pisma są więc logiczne, sensowne i jasne. Są być może miejsca, których nie jesteśmy w stanie do końca wytłumaczyć, ale zasadniczo możemy to zrobić, o ile zwrócimy uwagę na kontekst.

Podobnie pisał Ramm mówiąc o ludziach, którzy posługują się Biblią na podobnej zasadzie co animistyczne wróżbiarstwo: Wróżenie jest sposobem, przez który prymitywni ludzie decydują, czy powinni podejmować określone działania, takie jak polowanie, łowienie ryb, czy udział w bitwie. Powszechnymi metodami u ludzi pierwotnych jest decydowanie o działaniach w przyszłości na podstawie wnętrzności świń czy kurczaków, łamanie kości w ogniu i decydowanie co zrobić na podstawie kształtu złamania. Kiedykolwiek zmuszamy Biblię, aby mówiła coś na temat konkretnych spraw naszego życia, popadamy w niebezpieczeństwo wróżenia. Jeżeli postępujemy w ten sposób, odchodzimy od rozsądnego wykorzystania Biblii, dla takiego wykorzystania jej, które graniczy z prymitywnym wróżeniem. 

Najbardziej notoryczny jest zwyczaj otwierania Biblii i kładzenie palca na jakimś wersecie w celu przyjęcia tego wersetu jako wskazówki od Boga. Ta metoda bezcześci mądrość Boga, trzeźwość Biblii, stawia wiarę chrześcijańską w śmiesznym świetle i opiera metodę ustalania woli Boga na zabobonnej, magicznej podstawie.

Opisany powyżej typ wróżenia ma także miejsce na bardziej wyrafinowanym poziomie u tych, którzy próbują codziennie znaleźć szczegółowe prowadzenie Biblii, ale nie prowadzenie w sensie znalezienia prawdy, duchowego pokarmu i zasad, tylko w sensie znalezienia szczególnego wersetu, który powie im dokładnie co mają robić tego dnia albo jak rozwiązać jakąś sytuację. Aby to zrobić muszą oni założyć, że Bóg może przez Biblię przekazać im jakieś przesłanie całkowicie oddzielone od autentycznego gramatycznego znaczenia wersetu. Jeśli na to się pozwoli, to co może uchronić interpretatora przed znalezieniem w Biblii wszystkiego, co chce?