Dlaczego w Kościele jest tak mało wezwania do duchowego rozróżniania? Dlaczego jest tak mało ostrzeżeń przed ruchem fałszywej „nowej ewangelii”, szkalującym osobę Jezusa Chrystusa i zagrażającym życiu Jego naśladowców?

Rzymian 12:2 należy do najczęściej cytowanych wersetów z Biblii. W tym oto wersecie jesteśmy ostrzegani o siłach, które walczą o naszą uwagę, o nasze oddanie – ostrzegani o tym, że nawet chrześcijanie bywają z tego powodu rozdarci.

Bóg jest miłością, a miłość nigdy nie zawodzi, bo Bóg nigdy nie zawodzi. Miłość nie może zostać oddzielona od Boga, nie może bez Niego istnieć. Boża miłość jest fundamentem i zarazem definicją miłości. Bóg jest źródłem miłości, On ją podtrzymuje i sprawia, że miłość jest w ogóle możliwa. Bóg nadaje miłości znaczenie, bez Boga miłość jest nie tyle bezwartościowa, co bez znaczenia.

Bywają słowa, które nawet spisane ulatują z naszej pamięci w ciągu kilku dni. Inne z kolei są tak trafne, tak bezbłędne, że pozostają z nami przez wiele lat. J.C. Ryle był człowiekiem, który napisał wiele książek, krótkich rozpraw, kazań – i to takich, które w dzisiejszych czasach są nie mniej istotne i silne w swym wydźwięku, niż miało to miejsce w XIX wieku. Jego opis chrześcijaństwa na kształt meduzy mógłby równie dobrze powstać w XXI wieku.

To smutny, ale niezaprzeczalny fakt, że wielu ludzi, którzy uważają siebie za chrześcijan, tak naprawdę nimi nie są. W czasie sądu ostatecznego wielu przyjdzie do Jezusa przekonanych o swoim zbawieniu tylko po to, żeby usłyszeć, że Jezus nigdy ich nie znał (a więc i oni Go nie znali). Prawdą jest, że wielu ludzi w kwestii pewności swojego zbawienia polega na sobie. I odnosi się to zarówno do wierzących, jak i niewierzących. Ktoś może być prawdziwie zbawiony a mimo to szukać tej pewności w sobie samym.